W drugą adwentową niedzielę rozbrzmiewa wołanie Świętego Jana Chrzciciela: „Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego…”. Jest to wezwanie do ciągłej pracy nad sobą i do nawrócenia. Pan chce nas wszystkich obdarzać swoim miłosierdziem i czeka na nas w łasce sakramentu pokuty i pojednania każdego dnia przed Mszą Świętą. Gościmy diakona Kamila Porębskiego, z naszego WSD w Tarnowie.
W dzisiejszą, pierwszą niedzielą Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny, nowy rok kościelny, który przeżywać będziemy pod hasłem: „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. Rozpoczynamy również okres radosnego oczekiwania na przyjście Pana – to nie jest tylko przygotowanie na kolejne święta Bożego Narodzenia, na pamiątkę pierwszego przyjścia Pana, lecz również jest to przygotowanie na ostateczne przyjście Chrystusa na końcu czasów.
Dzisiejsza uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata podkreśla, że wszystko ma swój początek i będzie miało swoje ukoronowanie w Chrystusie. Po Mszy Świętej odmawiamy Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Sercu Pana Jezusa przed Najświętszym Sakramentem. Za udział w tym nabożeństwie możemy uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.
Bóg przekazał w nasze ręce wielkie skarby i szczerze nam ufa, że będziemy je pomnażać. Takim wielkim, wręcz bezcennym skarbem jest chociażby miłość. Jest nim też pokój, zgoda między ludźmi, bo kiedy jej brak, przestają budować coś wspólnego, wspólną przyszłość i zaczynają niszczyć, rozwalać, uśmiercać. Wielkim skarbem jest też umiejętność przebaczania i jego przyjmowania.
Przeżywamy dzień solidarności z Kościołem prześladowanym w różnych częściach świata. My cieszymy się wolnością religijną, możemy swobodnie okazywać naszą wiarę w Boga i przywiązanie do Kościoła. Ale nie możemy zapominać, że są na świecie kraje i narody, gdzie chrześcijaństwo jest prześladowane albo gdzie wyznawanie jakiejkolwiek religii jest źle odbierane przez sprawujących władzę. I dzisiaj wielu wyznawców Chrystusa, duchownych i świeckich, z powodu wiary płaci najwyższą cenę – oddaje swoje życie. Przy kościele zbierane są ofiary na pomoc chrześcijanom.